Sesje RPG

Marcix

Mrok... Kah budzi się z głębokiego snu. Czujesz, że jesteś na dość otwartej przestrzeni, by lekki wiatr mógł muskać twoje prawe ramię. Leżysz na plecach. Słyszysz ciche śpiewy ptaków w oddali. Nie czerpiesz radości ani z chłodnego podmuchu, ani ze świergotu... Coś się stało.
Stało się coś nadzwyczajnego...
Masz zamknięte oczy.

Varin

Wdychałem powietrze głęboko jeszcze przez chwilę. Nie chciałem wstawać, takie wylegiwanie się pasowało mi. Chociaż powoli stawało się nudne. Po kilku minutach otworzyłem oczy. Nie ruszając głową wpatrywałem się prosto. Powoli obracałem oczyma lokalizując miejsce mego pobytu. Wstałem rozglądając się.

Marcix

Z pozycji pionowej znacznie lepiej widzisz otaczający cię świat. Znajdujesz się na jakimś cmentarzu. Leżałeś na czyimś murowanym grobie. Granicę cmentarza wyznacza mały, metalowy parkanik. Zauważasz pewną postać w czarnym ubiorze i o naciągniętym na głowę równie czarnym kapturze. Gdy odwracasz się do niego, ten zaczyna się trząść. Nie wiesz, czy ze śmiechu, czy tez może z żalu. W końcu wybucha spazmatycznym śmiechem. Gdy się uspakaja, mówi napiętym, gardłowym, aczkolwiek cienkim głosem:
-Hahaha! Udało się! Moje arcydzieło!!! HAHAHAAA!!!- znowu dostaje ataku śmiechu, który trwa trochę dłużej, nasilając się. W pewnej chwili, gdy zdaje się już eksplodować od emocji, przestaje.
-Kah, słyszysz mnie? Czy będziesz mi posłuszny?

Varin

Popatrzyłem na niego krzywo. *Posłuszny?...*
- Dobrze płacisz? - Spytałem zwykłym głosem. Nie żartowałem. Jeżeli ten ktoś ma zamiar mieć mnie za niewolnika to może lizać mi dupę, ja jestem wolny.

Marcix

-Eee?- mężczyzna zdaje się zbity z tropu, ale po chwili widocznie uznaje, że to żart.
-Hahah? Mam ci płacić? Nie wystarcza ci to, że przywróciłem cię do życia? Pomacaj sobie klatkę piersiową.- postać wyciąga ku tobie palec dłoni oprawionej w skórzaną rękawicę.

Varin

Natychmiastowo łapię mężczyznę za dłoń i odpycham ją na bok, na znak by mnie nie dotykał.
Podnoszę koszulę i wsuwam do niej dłoń obmacując klatę i brzuch w poszukiwaniu czegoś dziwnego. W międzyczasie dodaje - A więc szczegóły. Kim jesteś? Kim ja jestem? Gdzie jesteśmy? i co ja tu robię?

Marcix

Czujesz, że ze środka klatki piersiowej wystaje mały kikut przypominający w dotyku mokry patyk. Okazuje się, że to ułamana strzała.
-Nie wyjmuj, bo rozerwiesz serce.- mężczyzna jest twojego wzrostu, zauważasz to, gdy chwytałeś go za rękę. Zdejmuje kaptur ukazując białe, krótkie i stojące włosy. Ma szramę ciągnącą się przez lewe oko.
-Nazywam się Draatis, jestem nekromantą. To ja cię wskrzesiłem, więc powinieneś mi dziękować. Dzięki mnie znowu możesz kształtować świat, a nie gnić w grobie. Nie jest istotne, jesteśmy na terenach ludzi, a więc lepiej się im nie pokazywać. Podążaj ze mną, a uczynię cię dowódcą mojej armii nieumarłych. Razem zdobedziemy władzę i potęgę! Hahaha!- mężczyzna śmieje się przenikliwie. W tym czasie dostrzegasz, że cmentarz znajdował się w iglastym lesie. Kilka drzew rosło w środku.

Varin

*Zobaczymy...* - Pomyślałem sobie.
Poczekam na rozwój wydarzeń.
- Niech będzie...

Marcix

-Muhahah. Tak też myślałem. A teraz zwijajmy się stąd, bo jeszcze ktoś nas zobaczy. To nie jest zupełnie opuszczony cmentarz.- to mówiąc mężczyzna nakłada kaptur, odwraca się i zmierza między grobami dalej.
-Wpierw chodźmy poszukać nowych członków naszej armii... Hahahaha. W międzyczasie muszę trochę odpocząć, to wskrzeszanie jest bardzo wyczerpujące. O tak... Hihihi...- sprawia wrażenie, jakby wogóle nie mówił do ciebie.

Varin

Nie mam nic do powiedzenia. Oczekując na dalsze wydarzenia podążam w milczeniu za nekromantą.

Marcix

Razem odchodzicie przez furtkę z cmentarza wgłąb iglastego lasu. Po kilku godzinach nieustannego marszu ukrytymi ścieżkami i skrótami w tle paplania nekromanty do siebie samego docierasz wraz ze swoim przewodnikiem pod podnóża skalistych gór. Wogóle nie czujesz zmęczenia, ani pieczenia kostek. Chyba będziesz się musiał do tego przyzwyczaić. Tuż pod górami kończy się las.
-Hmm...- zastanawia się Draatis patrząc na skalisty pas terenu rospostartego wzdłuż gór -To chyba nie ta ścieżka. No cóż, będę musiał iść przy podnóżu gór. Masz może ochotę na postój? Postaram się go spożytkować.- dopiero ostatnie zdania zwróciły twoją uwagę.

Varin

*To ciągłe chodzenie zaczyna się robić cholernie nudne.*
- Więc odpocznijmy - Powiedziałem przypominając sobie, że żywi potrzebują tego. Nie mam zamiaru rozpoczynać żadnego tematu - zresztą rozmowa z kimś takim jak on nie była by normalna. Ciągle oczekiwałem rozwoju wydarzeń.

Marcix

Twój przewodnik siada na jednej z dość płaskich skał, po czym wyjmuje jakąś strawę z przybocznej torby zielarskiej, zawieszonej na pasie przebiejagącym na ukos przez jego ramię i bok. Wolno żując kromkę chleba z serem wpatruje się w powietrze zamyślony. Po skończonym posiłku zwraca się do ciebie:
-Czy zechciałbyś może umocnić więzy łączące nasze żywoty?- spytał się przypatrując się badawczo twojej twarzy.

Varin

Wyrwałem się z krótkiego zamyślenia.
- Co masz na myśli? - Spytałem zaciekawiony. Oczekuję odpowiedzi dotyczącej jakichś czarów.
*Magia... cóż to za piękne słowo...*

Marcix

-Sam się przekonasz. Znam pewną magiczną formułę, która złączy nasze umysły w jedność i będziemy potężniejsi!- odparł nekromanta wstając z zapałem.