Sesje RPG

Kairai

Widząc co się dziej szybko podbiegam do elfa stojącego na krawędzi osuwiska i chwytam go za rękę po czym ciągnę go do tyłu. *Tylko żeby nie spadł.*

Marcix

Bieg, w znanym ogólnie pojęciu, okazuje się zbyt szybki, żeby bezproblemowo zatrzymać się na grząskim podłożu tuż przed Dargiem i zapewnić ci stateczność. Nie udaje ci się wyhamować i szybciej niż Dargo udaje ci się znaleźć w tej samej sytuacji. Łapiesz Darga za rękę, ale zamiast go tym spowolnić, wpadasz bokiem w jego plecy. Razem wywracacie się zjeżdżając i turlając się w dół osuwiska, podskakując boleśnie na wystających korzeniach.

Dargo (po rzutach na szczęście) zatrzymuje się na jednym z drzew, opierając się o nie brzuchem, zwieszając bezwładnie członki w kierunku spadku.

Kairai nie ma tyle szczęścia i stacza się w dół z coraz to większą prędkością. Po zaliczeniu paru drzew (szczęśliwie tracąc nieco prędkości) trafiasz prosto w rosnące na samym dole krzaki i paprocie. Wpadasz w zieleninę, miażdżac swoim ciałem mniej wytrzymałe rośliny. Czujesz, jak twój pęd maleje, by następnie zatrzymać się wśród kęp roślin, obok spróchniałego pnia zwalonego drzewa. Dziwnym trafem, nie czujesz się poturbowany.

Dargo

Delikatnie i spokojnie staram się podnieść i stanąć na drzewie, na którym się zatrzymałem.
*Zabiję tego idiotę...*

Kairai

Wstaje po czym rozglądam się na boki.

Marcix

Dargo trzyma równowagę, stojąc na wygiętym drzewie z jedną nogą wyżej, a drugą niżej. Kairai zniknął ci z oczu.

Kairai leży na samym dole osuwiska, mając dookoła siebie pole paproci z którego miejscami wystaje pojedyncze drzewo. Sam znajdujesz się pod butwiejącym konarem powalonego drzewa, za którym znajduje się kępa krzaczorów. Wśród plątaniny powyginanych drzew na krzywiźnie terenu, z której się sturlałeś nie dostrzegasz już ani Darga, ani Kizkera.

Dargo

Rozglądam się dookoła, szukając czegoś co pomogłoby mi zejść na dno wąwozu, aby nie poobijać się przy tym.

Marcix

Całość nie przypomina ci wąwozu. Po prostu nieco większe niż wypada leśne osuwisko, spowodowane opadami i może czymś jeszcze.
Jedyną opcją ewakuacji jest zejść na dół, zatrzymując się na pobliskich drzewach, albo spróbować wejść spowrotem na górę, w końcu nie przemieściłeś się aż tak daleko.

Dargo

Rozglądam się jeszcze przez chwilę obierając najbardziej bezpieczną drogę zejścia na dół, aby po drodze było jak najwięcej drzew, których mógłbym się przytrzymać, po czym ruszam na dno osuwiska.

Kairai

- Elfie gdzie jesteś!! - Zaczynam krzyczeć rozglądając się za elfem.

Marcix

Dargo udaje się bezpiecznie zejść na dół. Gdy zabrakło drzew, ostatnimi wysiłkami pozwalasz swoim nogom poprowadzić cię bezwładnie w dół, nabierając rozpędu, który tracisz w morzu paproci sięgających po kolana, rosnących na dole osuwiska. Nieco zaskoczony nagłym spadkiem pochyłości terenu zwalasz się na łydki brudząc sobie spodnie wilgotną ziemią, charakterystyczną dla miejsc w których rosną paprocie.

Kairai zauważa Darga, który klucząc pomiędzy drzewami zbiega w dół, padając końcowo na kolana z wycieńczenia. Nawet stojąc jesteś w stanie zobaczyć jedynie czubek jego głowy.

Dargo

Podnoszę się z ziemi i otrzepuję nogi z pokrywającego je błota. Po zakończeniu poprzedniej czynności rozglądam się w poszukiwaniu jakiejś ścieżki albo czegoś w tym stylu, innymi słowy drogi, którą można się stąd wydostać.

Marcix

Niestety, kolana są dalej obłocone, widocznie brud wsiąknął w tkaninę pod dużym naciskiem. Co do znalezienia drogi, brakuje ci do tego zdolności tropicielskich, ale panoszące się dookoła paprocie ułatwiają ci nieco sprawę. Na pierwszy rzut elfiego oka widać, że ktoś pokonywał morze zieleniny lekko zakrzywionym łukiem, ale nie jesteś w stanie się domyślić, skąd dokąd. Odmienny kolor połamanych liści wskazuje na połączenie między krzakami, które zauważasz nieopodal, a łagodnym zejściem w dół z 'polanki paproci' po prawej stronie. Automatycznie wykluczasz Kairaia z roli osoby, która mogła tamtędy przechodzić (nie wygląda to bardzo na ścieżkę, a Kairai stoi obok powalonego na ziemię, spróchniałego pnia, nie wykazując zbytniej aktywności, jakby będąc w szoku po upadku (podejrzanie, wygląda mniej obolało, niż się spodziewałeś).

Dargo

Korzystając z krótkiego postoju, wyjmuję z plecaka masywny skórzany pancerz i skórzane buty, które ubieram na siebie. Dodatkowo wyjmuję otrzymane od elfów miecze, przeczyszczam ich rękojeści a następnie nakładam na plecy, aby móc je szybko wyjąć w razie potrzeby. Szykując się do dalszego wymarszu mówię do Kairai'a:
-Lepiej się zbieraj... Najprawdopodobniej jesteśmy nadal na terytorium orków i nie jestem pewny czy jest tu bezpiecznie...- Po tych słowach zacząłem kierować się do niedawno zauważonej ścieżki a następnie zaczynam schodzić nią w dół.
*Miejmy nadzieję, że znajdziemy tą rzekę, a później jakieś miasto. Byle by nie miasto orków...*

Kairai

- Nic ci nie jest?? - Pytam podbiegając do elfa

Dargo

-Nic... Lepiej nie gadaj tylko się rusz!- Mówię do Kairaia nadal podążając obraną wcześniej ścieżką.