Sesje RPG

Kairai

Próbuje odszyfrować zawartość ksiąg które znalazłem obserwując czy nie zbliża się mój przeciwnik.

Marcix

Niestety, nie masz odpowiedniej umiejętności. Tymczasem z korytarza dobiegają odgłosy ciężkich, ale szybkich kroków (a może nawet susów).

Kairai

Zaczynam szukać probówki z kwasem lub innym zabójczym płynem który mógłbym wylać na zbliżającego się wroga.

Marcix

Nie masz wprawy w rozpoznawaniu kwasów. Nawet gdybyś miał, to i tak z wyglądu wszystkie zawartości szklanych kolb i próbówek wyglądają jak barwiona woda. Słomkowożółty, jasnozielony, ciemnobordowy, niebieski, czerwony... Czy naprawdę warto im powierzyć swoje bezpieczeństwo? Większość z nich może się okazać nie bardziej toksyczna od zupy pomidorowej.

Kairai

Podbiegam do drzwi i próbuje zabrać deskę która jest założona na poprzek drzwi i nie pozwala ich otworzyć. *Nie mam za dużo czasu a ork jest coraz bliżej.*

Marcix

Deska z łatwością wysuwa się z uchwytów na rygiel. W tym samym momencie usłyszałeś trzask łamanego drewna. Wygląda na to, że ork dopadł już stołu.

Kairai

Chwytam znalezione prze zemnie zwoje i wybiegam w pomieszczenia szybko zamykając za sobą drzwi.

Marcix

Po pochwyceniu kilku zwojów i zamknięciu za sobą drzwi dostrzegasz, że znajdujesz się w oświetlonym pochodniami (znacznie krótszymi od pierwszej, umocowanymi w uchwytach na ścianach co 2 metry) korytarzyku, na którego końcu zauważasz schody. Zastanawiasz się, czy przymknięte drzwi zatrzymają orka na długo i gdzie prowadzą owe schody.

Kairai

Podbiegam do ściany, chwytam pochodnię i rzucam nią pod drzwi by się zapaliły. *Oby te głupie drzwi się zapaliły i zatrzymały tego orka.* Myślę biegnąc w stronę schodów.

Marcix

Lite drewno to nie sucha trawa, nie zapali się w parę sekund, aczkolwiek widać już ślady zwęglenia w miejscach, gdzie płomienie z rzuconej pochodni zaczęły lizać drzwi.
Dobiegasz do kamiennych, nieco nierównych i stromych schodów. Zauważasz, że oprócz zielonego kaftanu masz na sobie pokaźną ilość bandaży krępujących nieco ruchy twojej lewej ręki. Jednocześnie dzielisz uwagę na kolejne drzwi, które widnieją na końcu schodów. Wyglądają na masywniejsze niż poprzednie, ale prześwitujące przez szpary światło dzienne zdradza, że deski, z których zostały zbite nie trzymają się siebie mocno. Są osadzone w metalowej framudze wbitej w kamienny otwór wejściowy. Z boku widnieje prosta, metalowa klamka, oraz zamek z dziurką od klucza.

Kairai

Chowam zwoje do plecaka i ostrożnie wychodzę po schodach. *Gdzie ja tak w ogóle jestem? Pod ziemia czy co.* Myślę próbując otworzyć drzwi.

Marcix

Naciskasz klamkę, ale nic się nie dzieje. Po krókim szarpnięciu do przodu i do tyłu dochodzisz do wniosku, że drzwi są zamknięte. Tym czasem za tobą rozległ się krótki i skrzypiący dźwięk otwieranych drzwi. Widocznie pomysł z pochodnią nie okazał się skuteczny. Kątem oka zauważasz w przejściu postać orka odzianego w zwierzęcą skórę eksponującą jego nieludzkie umięśnienie. Bardziej niż reszta, w oczy rzuca się wielki topór trzymany w prawej ręce i szaleńczy wzrok biegnący wzdłuż ściany i natrafiający na ciebie. Dzieli cię od niego około 10 metrów. Rozsądek podpowiada ci, żeby zamiast z orkiem (z którym i tak nie miałbyś szans), powalczyć nieco z drzwiami, by za wszelką cenę wydostać się na zewnątrz.

Kairai

Próbuje wyważyć drzwi lub przynajmniej połamać deski z których się one składają.

Marcix

Po pierwszym natarciu drzwi raptownie zmieniają swój kształt, teraz większość desek wygięła się na zewnątrz, idzie ci łatwiej, niż sądziłeś. Po drugim drzwi zamieniają się w skupisko drewna na wpół przymocowanego do framugi. Oślepia cię nagły blask białego światła. Instynktownie wyostrza to twoje pozostałe zmysły, dzięki czemu słyszysz zbliżające się z tyłu kroki twojego napastnika.

Kairai

Uderzam po raz kolejny lecz tym razem silniej by połamać wszystkie deski do tego stopnia bym mógł uciec.